You Are Here: Home» EDUCATION , KHMER DOCUMENTS » កំណាព្យជាអ្វី?


ក.បើតាមសៀវភៅ សិល្បៈតែងកំណាព្យរបស់លោកពេជ្រ ទុំក្រវិល

កំណាព្យ មានន័យថា ជាកំរងពាក្យសំដី ដែលមានចំណាស់ចុងចួនពិរោះរណ្តំណែងណង ក្នុងឃ្លា និងក្នុងល្បះ ទៅតាមក្បួនកំនត់ ដែលចេញពីចិត្តរំភើប និង ធ្វើឲ្យអ្នកផងរំភើបជាមួយផងដែរ។ ការតែងកំណាព្យពុំមែនជាការងាយស្រួលប៉ុន្មានទេ។ អ្នកតែងកំណាព្យត្រូវធ្វើ យ៉ាងណាឲ្យគេពិរោះឲ្យគេសប្បាយជាមួយ ឲ្យគេកើតទុក្ខជាមួយ។ គេត្រូវគោរពតាមជើងកាព្យឲ្យបានត្រឹមត្រូវបំផុតគួបផ្សំនឹងសិល្ប៍វិធីផ្សេងៗទៀតរបស់កវី។

ខ.បើតាមសៀវភៅសម្តេចព្រះសង្ឃរាជជួន ណាត

កំណាព្យ ( ន. ) ពាក្យ​កាព្យ : លើក​កំណាព្យ, តែង​កំណាព្យ ។
ពាក្យ ពាក សំ. បា. ( ន. ) (វាក្យ, វ > ព ) “ភាសា, សម្ដី; ប្រយោគ​សម្ដី” ។
កាព្យ កាប បា.; សំ. ( ន. ) (កាវ្យ) របៀប​ពាក្យ​ចួន​មាន​ឃ្លោង​ឃ្លា (កំណាព្យ) : ពាក្យ​កាព្យ, តែង​កាព្យ ។
ចួន ( ន. ) ពាក្យ​រៀល​រណ្ដំ : កាព្យ​នេះ​មាន​ចួន​ល្អ, កាព្យ​នេះ​មាន​ចុង​ចួន​ស្រប​ពាក្យ​គ្នា, ចម្រៀង​ឥត​ចួន ។ គុ. ពាក្យ​ចួន ។ កិ. វិ. ច្រៀង​ចួន ។

ចួន ( និ. ) ដែល​ចួប, ដែល​ប្រទះ, ដែល​រាប : ចួន​ក៏​បាន, ចួន​ក៏​មិន​បាន ។ ចួន​កាល ដោយ​កាល ។ ចួន​ក្រែង ក្រែង​លោ​ជា ។ ចួន​ណា ដោយ​នូវ​កាល​ណា​មួយ ។ ដោយ​ចួន មួយ​ដង​មួយ​កាល ។

រណ្តំ ( កិ. ) ដំ​គ្នា​រឿយ​ៗ, ប៉ះ​ឬ​ទង្គិច​គ្នា​ដូច​គេ​ដំ​រឿយ​ៗ : ចាន​រណ្តំ​គ្នា ។ ព. ប្រ. រណ្តំ​តែ​គ្នា​ឯង ប្រទូស្ត​តែ​គ្នា​ឯង ។ ព. ទ. បុ. ចាន​មួយ​រាវ​រណ្តំ​តែ​គ្នា​ឯង នៅ​ក្នុង​លំនៅ​ឬ​ក្នុង​បន្ទុក​មួយ​ចេះ​តែ​ប្រទូស្ត​គ្នា​រឿយ​ៗ​ឥត​ស្រាក ដូច​ជា​ចាន​ក្នុង​រាវ​មួយ​រណ្តំ​គ្នា ។

ផ្ទួន ( និ. ជា គុ. ឬ កិ. វិ. ) ដែល​ថែម​ៗ, ខ្ជាន់​ៗ ដដែល​ៗ : ពាក្យ​ផ្ទួន; និយាយ​ផ្ទួន, ពោល​ផ្ទួន​ៗ ។

កវី កៈ-វ៉ី សំ. បា. ( ន. ) (កវី) អ្នក​ប្រាជ្ញ​ដែល​ចេះ​តែង​ឆន្ទ, កាព្យ​ឃ្លោង (អ្នក​ប្រាជ្ញ​ខាង​ សំដី) ។

ស្ទួន ( កិ. វិ. ឬ គុ. ) ដែល​លើស​ផ្ទួន​ដោយ​ភាន់, ដោយ​ច្រឡំ : ដាក់​ស្ទួន, ស្ទួន​ពីរ, ស្ទួន​បួន; របស់​ស្ទួន ។

សទិស សៈទិ-សៈ បា. ច្រ. ប្រ.; សំ. ( គុ. ) (សទិស; សទ្ឫឝ) ដែល​ដូច​គ្នា, ត្រូវ​គ្នា, ប្រហែល​គ្នា, ស្រដៀង​គ្នា, លាំ​គ្នា (ព. ផ្ទ. វិសទិស ឬ វិសាទិស) ។ បើ​រៀង​ភ្ជាប់​ពី​ខាង​ដើម​សព្ទ​ដទៃ អ. ថ. សៈទិ-សៈ ឬ សា-ទិ-សៈ, ដូច​ជា : សទិស​ន័យ ន័យ​ដូច​គ្នា ឬ​ស្រដៀង​គ្នា (ព. ផ្ទ. វិសទិស​ន័យ) ។ សទិស​ព័ណ៌ ឬ--វណ្ណ ព័ណ៌​ឬ​សម្បុរ​ដូច​គ្នា, ស្រដៀង​គ្នា (ព. ផ្ទ. វិសទិស​ព័ណ៌ ឬ--វណ្ណ ។ សទិស​ភាព ភាព​ត្រូវ​គ្នា, បែប​ស្រដៀង​គ្នា (ព. ផ្ទ. វិសទិស​ភាព) ។ សទិស​សព្ទ សព្ទ​ដែល​មាន​សេចក្ដី​លាំ​គ្នា​ឬ​ស្រដៀង​គ្នា : ឧត្ដម, ខ្ពង់ខ្ពស់, ថ្លៃថ្លា, ប្រសើរ​ជា​សទិស​សព្ទ​ប្រើ​ជា​ជំនួស​គ្នា​បាន (ដូច វេវចនៈ ដែរ ។ ព. ផ្ទ. វិសទិស​សព្ទ) ។ សាទិស

សទិស​សញ្ញា សៈទិសៈ ស័ញ-ញ៉ា បា. ស. ( ន. ) ការ​សម្គាល់​ថា ដូច​គ្នា, សន្មត​ជា​ឈ្មោះ​វណ្ណយុត្ត​មួយ​យ៉ាង (=) នេះ​មាន​អត្ថ​ថា គឺ, គឺ​ជា សម្រាប់​ប្រើ​សរសេរ​ងាយ, ដូច​ជា ទ្រព្យ = សម្បត្តិ = ធនធាន ជាដើម (បារ. égal, e, aux) ។ ម. ព. សម​សញ្ញា ផង ។

រៀបរៀង ( កិ. ) ធ្វើ​ឲ្យ​មាន​របៀប​រៀង​គ្នា, ដាក់​រៀង​តាម​របៀប : រៀប​រៀង​តាម​លំដាប់, ដាក់​ឲ្យ​រៀប​រៀង​គ្នា ។ ស្រង់​សេចក្ដី​ពី​នេះ​ខ្លះ ពី​នោះ​ខ្លះ​ មក​ចង​ក្រង​រៀប​ជា​របៀប (មិន​មែន​ប្រែ​ឬ​តែង​ខ្លួន​ឯង) : សៀវភៅ​នេះ​ដែល​លោក​គ្រូ​ខ្ញុំ​រៀប​រៀង ។

អ្នក នាក់ ( បុ. ស. ) (ពាក្យ​ខ្មែរ​បុរាណ​ព្រេង​ព្រឹទ្ធ​សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ​ប្រើ​ជា​អញ្ញត្រ​សព្ទ) ពាក្យ​ប្រើ​ជា​ជំនួស​ឈ្មោះ​បុគ្គល​ដែល​ត្រូវ​និយាយ​ទៅ​រក​ក្នុង​ទី​ចំពោះ​ មុខ សម្រាប់​ប្រជា​ពលរដ្ឋ​ហៅ​គ្នា​ដោយ​សេចក្ដី​គួរ​សម មិន​ចេញ​ឈ្មោះ​បុគ្គល​នោះ (ប្រើ​បាន​ទាំង​បុរស​ទាំង​ស្ត្រី) : អ្នក​អញ្ជើញ​ទៅ​ណា ? អញ្ជើញ​អ្នក​ចូល​អង្គុយ​លេង​សិន ! អ្នក​ស្រី​សុខ​សប្បាយ​ទេ​ឬ ? ។ សាធារណ​ជន​ហៅ​បង​ថ្លៃ​ក៏​ប្រើ​ពាក្យ អ្នក ដែរ ។ ប្រើ​ជា​ពាក្យ​នាំ​មុខ​ឈ្មោះ​បុគ្គល​ក៏​បាន : អ្នក​ទេព, អ្នក​នន្ទ, អ្នក​ចន្ទ, អ្នក​សុខ ។ ទំនៀម​សាធារណ​ជន​ខ្មែរ​ក្នុង​សម័យ​ពី​ដើម មុន​សម័យ​បច្ចុប្បន្ន​នេះ, បើ​បុរស​ណា​បាន​បួស​ជា​ភិក្ខុ​ហើយ​សឹក​មក ត្រូវ​ហៅ អ្នក (អ្នក​សោម, អ្នក​សម); បើ​បាន​បួស​ជា​សាមណេរ​ហើយ​សឹក​មក​ត្រូវ​ហៅ ជី (ជី​មាស, ជី​មិត្រ); បើ​មិន​បាន​បួស​សោះ​ទេ ត្រូវ​ហៅ ចៅ (ចៅ​ប្រាក់ ចៅ​មាស); បើ​នៅ​ជំទង់​ឬ​កំលោះ​ហៅ អា ។ ដោយ​ហេតុ​នេះ ទើប​មាន​ពាក្យ​ចាស់​ទុំ​ខ្លះ​និយាយ​បង្អាប់​គ្នា​ថា បួស​ឲ្យ​តែ​ព្រះ​ពុទ្ធ​ឲ្យ​ងារ គឺ​បួស​ហើយ​សឹក​មក​គ្មាន​ចេះ​អ្វី បួស​យក​តែ​ងា អ្នក ឬ ជី ប៉ុណ្ណោះ ។

នាក់ ( ន. ) (ជា​អញ្ញត្រ​សព្ទ) បុគ្គល, ជន, មនុស្ស ។ ពាក្យ​សម្រាប់​នាំ​មុខ​សព្ទ​ដទៃ, ប្រើ​បាន​តាម​គួរ​ដល់​ការ​ប្រកប, ដូច​គ្នា អ្នក​ការ ឬ អ្នក​កាន់​ការ, អ្នក​ធ្វើ​ការ បុគ្គល​ដែល​ធ្វើ​ការ​ឬ​ដែល​កាន់​ការ ។ អ្នក​កីឡា បុគ្គល​ដែល​លេង​ល្បែង​កម្សាន្ត​ចិត្ត ។ ព. ស. ស. ជន​អ្នក​លេង​ល្បែង​មាន​ប្រយោជន៍​តាម​សម័យ​និយម។ អ្នក​ក្រ ជន​ដែល​ក្រ​ទ្រព្យ។ អ្នក​ក្រុង ជន​ដែល​នៅ​ក្នុង​ក្រុង។ អ្នក​ក្លាហាន បុគ្គល​ក្លាហាន។ អ្នក​ខ្លាច ជន​ដែល​ខ្លាច ។ អ្នក​ខ្លៅ បុគ្គល​ខ្លៅ ។ អ្នក​ខ្លះ​ ជន​ខ្លះ។ អ្នក​គ្រួ ជន​ដែល​ចម្អិន​ភោជនាហារ (អារាលិក ឬ អាឡារិក)។ អ្នក​ចេះ បុគ្គល​មាន​ចំណេះ។ អ្នក​ចោទ បុគ្គល​ដែល​ចោទ​ប្រកាន់​ឬ​ដែល​ដាក់​ចំណោទ។ អ្នក​ចម្ការ មនុស្ស​ដែល​ធ្វើ​ចម្ការ។ អ្នក​ឆ្លើយ ជន​អ្នក​ឆ្លើយ ។ អ្នក​ជា ភុជិស្ស​ជន។ អ្នក​ជំនួញ ជន​ដែល​ធ្វើ​ជំនួញ។ អ្នក​ឈ្លប បុគ្គល​ដែល​ឈ្លប។ អ្នក​ដឹង ជន​ដែល​ដឹង។ អ្នក​តូច បុគ្គល​ដែល​តូច​ជាង​គេ។ អ្នក​ទាប បុគ្គល​ដែល​ទាប​ថោក។ អ្នក​ទេសន៍ បព្វជិត​ដែល​ចេះ​ទេសន៍ (ធម្ម​កថិក)។ អ្នក​ធំ បុគ្គល​ជា​ធំ (ឥស្សរ​ជន)។ អ្នក​បួស ជន​ដែល​បួស (បព្វជិត)។ អ្នក​ប្រាជ្ញ បុគ្គល​ដែល​មាន​ប្រាជ្ញា​ស្គាល់​ខុស​ត្រូវ។ អ្នក​ផ្សារ ជន​ដែល​មាន​ផ្ទះ​លំនៅ​ក្នុង​ប្រជុំ​ផ្សារ ឬ​ដែល​លក់​ទំនិញ​ក្នុង​ផ្សារ។ អ្នក​ព្រៃ ជន​ដែល​នៅ​ក្នុង​ស្រុក​ព្រៃ។ អ្នក​ភ្លេង មនុស្ស​ដែល​ចេះ​ភ្លេង​ឬ​ដែល​លេង​ភ្លេង។ អ្នក​មាន អ្នក​ដេល​មាន​ទ្រព្យ​ច្រើន។ អ្នក​មុខ​អ្នក​ការ ជន​ដែល​មាន​មុខ​មាន​ឈ្មោះ​និង​ជន​ដែល​មាន​មុខ​ការ​ឬ​ដែល​ជា​ប្រមុខ​ក្នុង​ កិច្ច​ការ។ អ្នក​រក ជន​ដែល​រក; ជន​ដែល​ខំ​ប្រឹង​ធ្វើ​ការ​រក​ស៊ី។ អ្នក​រាជការ មនុស្ស​ដែល​ធ្វើ​រាជការ។ អ្នក​រៀន​ ជន​ដែល​កំពុង​រៀន, សិស្ស​រៀន។ អ្នក​លេង ជន​ដែល​លេង​ល្បែង; ជន​ដែល​ប្រព្រឹត្ត​តែ​ខាង​ការ​លេង... (មាន​ច្រើន​ប្រភេទ)។ អ្នក​ស៊ើប ជន​ដែល​ស៊ើប​ការណ៍។ អ្នក​ស្រុក ជន​ដែល​នៅ​ក្នុង​ស្រុក; ប្រជុំ​ជន​ឬ​ពួក​ជន​ក្នុង​ស្រុក​នីមួយ​ៗ ។ អ្នក​ស្រែ ជន​ដែល​ធ្វើ​ស្រែ។ អ្នក​អស់​ហ្នឹង ជន​អស់​ហ្នឹង។ អ្នក​ឧកញ៉ា (ម. ព. ឧកញ៉ា) ។ល។



តាមវចនានុក្រមបរទេស
POEM
Pronunciation (US):

Dictionary entry overview: What does poem mean?
• POEM (noun)
The noun POEM has 1 sense:
1. a composition written in metrical feet forming rhythmical lines
Familiarity information: POEM used as a noun is very rare.
Dictionary entry details
• POEM (noun) Meaning: A composition written in metrical feet forming rhythmical lines
Classified under:Nouns denoting communicative processes and contents

បើតាម
http://www.marconews.com/news/2008/oct/12/finding-what-poem-means/
he word “means” originally came down to us from the Old English word “maenen,” which meant “to have in mind.”

Any poem has meaning and many poems have different levels of meaning. In asking the question, “What does this poem mean?” don’t let anyone, no matter how “well versed” they are, tell you that you are wrong in your interpretation of a poem. Interpretation is the meaning that the poem conveys to you. It accounts for the feelings created in you through the conveyed meaning.

On the other hand, you simply cannot scan a poem or quick-read it at a cursory level to get at the full intended meaning of the poet. Interpreting poetry implies that we are reading it at a deeper level than most literature. After all, most poets try to pack mountains of meaning in each and every word of their poetry to distinguish it from prose.

That suggests that there usually is a disconnect between what a poem means to us and fully ascertaining what the poet might mean through the poem, unless we are reading the poem at a deeper level. We need to see the poem’s explicit and literal meaning, but also try to get at what is being implied in the poem or what might perhaps be left intentionally unsaid by the poet.

As we seek to interpret the meaning of any poem, we should be asking ourselves a lot of questions, such as...

“What is the poem doing?”

“Why did the poet use that particular word or that line break?”

“What is the sound or rhythm of the poem? What is its music?”

“What feelings do I think the poet is trying to evoke?”

Among several other questions.

The poem is usually expressing and implying some things. But what? Poems most often convey meaning through a personal/universal dynamic; the life experiences, personal observations, or individual thoughts of the poet will resonate with our own. But we are not always totally in touch with these at a surface level. Therefore, in ascertaining and interpreting any poems meaning, we always should be allowing deep to speak to deep.

Michael Hickey is a local writer and poet who lives in Pelican Bay and Swampscott, Mass. His new book, “Get Wisdom,” is published by Xlibris Div. Random House Publishing and is available at 1-888-795-4274 Ext. 822, at www.Xlibris.com, or your local bookstore. E-mail Mike Hickey at Mikehic@nii.net.


-----------------

The Iceberg

by Michael Hickey

The truly present human,

Is capable of but two things;

One is love and it is primal,

To knowledge that life brings.

There is much I don’t know,

Icebergs only shows their tips,

On the vastness of the ocean,

Floats this tiniest of ships.

My little boat sails along,

Bobbed and tossed about,

It never has a problem,

If it keeps the water out.

If I accept the limitations,

Imposed by my humanity,

Knowing, I don’t know,

Preserves my fragile sanity.

The love I have is less,

Than the love which I show,

My unloving much greater,

‘Neath the surface way below.

I believe that there exists,

The God of my unknowing,

What I know, I only know;

And this from what He’s showing.

The vastness of His knowledge,

Kept from me by God above,

He shows how much He knows,

In the depths of His love.

REFERENCE

Wisdom Support Center

0 comments

Leave a Reply