លោក នង សុផង់ អ្នកកាន់សារទូរលេខសម័យខ្មែរក្រហម ។ រូបថត អ.វ.ត.កJoe Freeman
ភ្នំពេញ ប៉ុស្តិ៍
អតីតគ្រូបង្រៀនអាយុ៦០ឆ្នាំ ដែលចូលនិវត្តន៍រូបនេះបានថ្លែងថា៖ «អ្វីៗទាំងអស់ត្រូវបានដុតចោល។ ដូច្នេះព័ត៌មានឬឯកសារសម្ងាត់ដែលអ្នកទទួលបាន គឺជាផ្នែកនៃឯកសារនោះ ដែលស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រង ឬការទទួលខុសត្រូវរបស់ខ្ញុំ»។ លោកបន្តថា៖ «ខ្ញុំគឺជាអ្នកចុងក្រោយ ដែលចាកចេញនៅថ្ងៃទី៧ មករា ១៩៧៩ម៉ោង៩:៣០នាទីព្រឹក»។
លោកបន្តទៀតថា ៖ « ខ្ញុំជឿថា នៅពេលដែលខ្ញុំចាកចេញ ខ្ញុំមិនអាចត្រឡប់មកវិញបានទេ ដូច្នេះខ្ញុំត្រូវតែធ្វើការសម្រេចចិត្តដោយខ្លួនឯងផ្ទាល់»។
ក្នុងអំឡុងសវនាការលើកមុនៗ លោក នង សុផង់ បានផ្តល់សក្ខីកម្មដែលងាយយល់ អំពីការងារនៃប្រព័ន្ធលាក់កំបាំងឯកសារខ្មែរក្រហម និងកម្រិតនៃការទទួលខុសត្រូវពាក់ព័ន្ធនឹងផ្នែកនេះ។
ប៉ុន្តែកាលពីម្សិលមិញលោកលើកឡើងដោយសង្ខេប អំពីសារទូរលេខដ៏កម្រមួយចំនួន ដែលភាគច្រើនពាក់ព័ន្ធនឹងការឃោសនា អំពីជ័យជម្នះកងទ័ព ដែលមិនតម្រូវឲ្យមានការដាក់លេខកូដលាក់បាំងពិសេសទៅលើឯកសារ ទាំងនោះទេ។
ឧទាហរណ៍ នៅពេលទាហានខ្មែរក្រហមចូលកាន់កាប់ទីក្រុងភ្នំពេញនៅថ្ងៃទី១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ ពួកគេមានការត្រេកអរជាខ្លាំង ក្នុងការចែកចាយព័ត៌មានគ្នា ដូចជា តាមការផ្សាយតាមវិទ្យុជាដើម។ លោក សុផង់ បានទទួលព័ត៌មានមុនគេនៅក្នុងអង្គភាពលោក ហើយត្រូវរៀបចំព័ត៌មានទាំងនោះទៅជាឯកសារ បន្ទាប់មកផ្សព្វផ្សាយព័ត៌មាននោះ តាមរយៈវិទ្យុផ្សាយសំឡេងរណសិរ្សរំដោះជាតិកម្ពុជា។
បន្ទាប់ ពីពិពណ៌នាអំពីការផ្សព្វផ្សាយតាមវិទ្យុ អំពីជ័យជម្នះនោះ លោក សុផង់ បានងាកទៅរៀបរាប់អំពីរយៈពេលពីរ បីឆ្នាំក្រោយមក គឺក្នុងឆ្នាំ១៩៧៨ នៅពេលដែលអំពើហិង្សានានាបានកើតមានជុំវិញរូបលោក នៅក្នុងខណៈដែលរបបមួយនេះបានចាប់ផ្តើមដួលរលំទៅវិញ។
លោក រៀបរាប់ថា ៖ «គ្រាប់បែកដៃជាច្រើនត្រូវបានបោកនៅតាមកន្លែងផ្សេងៗ និងមានការសម្លាប់ទៅលើមន្រ្តីការទូតបរទេស និងមានការធ្វើឃាតកម្មទៅលើកម្មាភិបាលខ្មែរក្រហមមួយចំនួន ផងដែរ ដែលបានកើតឡើងក្នុងឆ្នាំ១៩៧៨»។ លោកថ្លែងបន្តថា៖ «ដោយសារមូលហេតុទាំងអស់នោះ ខ្ញុំមិនបានរស់នៅដោយមានសេចក្តីសុខនោះទេ ខ្ញុំតែងតែមានក្តីបារម្ភជាប់ខ្លួនជានិច្ច»។
សាក្សីលោក នង សុផង់ នឹងបន្តផ្តល់សក្ខីកម្ម នៅថ្ងៃពុធនេះបន្តទៀត៕
0 comments